Page 26 -
P. 26
26
ศาลแรงงานภาค 2 ท่านพิจารณาแล้ว ศาลอุทธรณ์คดีช�านัญพิเศษวินิจฉัยในประเด็น
เห็นว่า “การที่โจทก์ลาป่วยแม้จะมิได้ป่วยจริงก็จะ ที่ว่าโจทก์ลาป่วยโดยไม่ได้ป่วยจริงว่าเป็นการทุจริต
ถือว่าโจทก์มีเจตนากระท�าทุจริตต่อหน้าที่ยังมิได้ ต่อหน้าที่หรือไม่ไว้ดังนี้ครับ
เพราะเป็นเพียงวิธีการอย่างหนึ่งที่จะให้ได้หยุดงาน “เห็นว่าโจทก์เป็นลูกจ้างรายเดือน ได้รับค่าจ้าง
เพื่อไปท�าธุรกิจของตนเท่านั้น
เป็นรายเดือนโดยไม่ถือเอาการท�างานแต่ละวันเป็น
ในวันที่โจทก์ลาป่วยเป็นวันเสาร์ มีการท�างาน เกณฑ์ในการจ่ายค่าจ้างเหมือนลูกจ้างรายวันหรือ
เพียงครึ่งวันเช้า ไม่ปรากฏว่าในวันนั้นมีพฤติกรรม ลูกจ้างตามผลงาน
พิเศษใด ๆ ที่เห็นว่าการลาป่วยหยุดงานของโจทก์ การที่โจทก์ลาป่วยอันเป็นเท็จโดยโจทก์ไม่ได้
ท�าให้จ�าเลยที่ 1 ได้รับความเสียหายในอันที่จะถือได้ ป่วยจริง เชื่อว่าโจทก์ท�าไปเพื่อความสะดวกในการลา
ว่าเป็นการจงใจท�าให้จ�าเลยที่ 1 ได้รับความเสียหาย และมีเจตนาเพื่อจะได้หยุดงานไปอบรมเกี่ยวกับ
อีกทั้งไม่เป็นการฝ่าฝืนข้อบังคับกรณีร้ายแรงอีกด้วย
ธุรกิจส่วนตัวของโจทก์เท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาที่จะเอา
แต่เป็นการกระท�าอันไม่สมควรแก่การปฏิบัติ ประโยชน์จากค่าจ้างหรือประโยชน์อื่นใดจากจ�าเลยที่ 1
หน้าที่ของตนให้ลุล่วงไปโดยถูกต้องและสุจริต จึงยังฟังไม่ได้ว่าการกระท�าของโจทก์เป็นการทุจริต
เลิกจ้างได้โดยไม่ต้องบอกกล่าวล่วงหน้าและ ต่อหน้าที่อันเป็นความผิดตามพระราชบัญญัติคุ้มครอง
เป็นการเลิกจ้างที่มีเหตุอันสมควร ไม่เป็นการเลิกจ้าง แรงงาน พ.ศ. 2541 มาตรา 119(1) พิพากษายืน”
ที่ไม่เป็นธรรม พิพากษาให้จ�าเลยจ่ายค่าชดเชย
พร้อมดอกเบี้ย ค�าขออื่นให้ยก”
จ�าเลยอุทธรณ์
